Darmowe piękno na wyciągniecie dłoni z obiektywem - lub po prostu: Wielkie Żarcie ;-)

Ta barwna sesja powstała przypadkowo. I oby takich miłych przypadków spotykało mnie więcej 😊 Otóż miałam pójść do lasu, ale w ostatniej chwili zmieniłam plany. Odkąd developerska gospodarka rabunkowa z siłą powodzi pochłania nasze zielone obrzeża i ostatnie wolne skrawki, po lesie w chwilach wolnych od pracy, wędruje coraz więcej przyjezdnych pracowników budowlanych. Jednym patrzy zwyczajnie oczu, ale są też tacy, z którymi wolę nie spotykać się sam na sam, zwłaszcza mając w ręku aparat…

Polowiec szachownica (Agapetes galathea) występuje na leśnych polanach, łąkach i tak jak w przypadku tej sesji – na przydrożach. Spotkamy go w lipcu i sierpniu. Przyznam, że parę lat temu już nie widywałam tego motyla, kojarzącego się z moim dzieciństwem. Od 2-3 lat znowu cieszę oczy jego widokiem. W tym roku, wyjątkowo licznym. 

Choć z dzieciństwem jeszcze bardziej kojarzy mi się rusałka wierzbowiec, czy pokrzywnik (3-4 dekady temu pospolite, dziś zdecydowanie rzadkie) – to także rusałkę ceik świetnie kojarzę z mazowieckiego pejzażu przeszłości. Mniej zdobna od w.w. z postrzępionymi skrzydłami, przypomina czasem kawałek rudej kory. Motyl ten wydaje rocznie 2 pokolenia, które różnią się od siebie barwą, podobnie jak rusałka żałobnik. Ale nie podejmę się wykazania szczegółów.  

Z lewej strony: przestrojnik trawnik. Bardzo lubię tego stonowanego motyla z wyrazistym malunkiem pawich oczek. Warto wiedzieć, że na przednim skrzydle samica ma ich 3, a faceci 2. Ten egzemplarz jednak konsekwentnie nie chciał ujawnić swojej tożsamości płciowej. Niebinarny? 😉

Z prawej: strzępotek ruczajnik – niezmienne jeden z najpopularniejszych polskich motyli i co tu wiele mówić: najmniej efektowny. Jak na swój gatunek, nie zalicza się do płochliwych zwierząt, zatem czy go lubimy, czy nie – możemy od wiosny do jesieni liczyć na jego towarzystwo. Na środku żeruje przeplatka – prawdopodobnie diamina, ale chyba każdy kto próbuje rozeznać się w motylim świecie, wie, że te stworzenia są do siebie bardzo podobne. Konkurować z nimi mogą tylko dostojki. 

Najniżej zgodnie z motylami żeruje przedstawiciel kózkowatych – prawdopodobnie baldurek pręgowany.

Swoją drogą, muszę kiedyś wybrać się z aparatem specjalnie na te chrząszcze, bo jest ich w moich okolicach całkiem sporo. Niektóre piękne jak małe klejnoty. Nie są płochliwe, więc można śmiało podejść je z macro.

A to: latolistek cytrynek. Pierwszy motyl, który pojawia się w przestrzeni po zimie, nie raz już na początku marca. Osobniki, które spotykamy po przezimowaniu to - samce. Niestety Naturze nie chce się wikłać w iście ludzkie meandry płciowego równouprawnienia… Biologia zdecydowała, że faceci wylatują w świat przed damami…

Te piękne stwory sfotografowałam 6 dni temu, podczas niedzielnej wędrówki do sąsiedniej miejscowości 😊