PRZEKLEŃSTWO prawnuczki sadownika

Dziś każda śliwka nazywa się „węgierką”, nawet jeśli ma smak kartofla, jest zielona w środku i obok prawdziwej węgierki nigdy nie leżała. Lecz wielu z nas jeszcze pamięta nazwę jak markę i kupuje. O to przecież chodzi. 

Nie ma pory roku, której bym nie lubiła, ale ze wszystkich pozostałych, to chyba jesień inspiruje mnie najmocniej. Zmienna aura oraz wszelkie możliwe kolory, zapachy i oczywiście smaki. Bo oprócz uczty dla wzroku i ducha, jest też uczta dla podniebienia: owoce! Jako mała dziewczynka, spędzałam długie godziny w sadzie mojego pradziadka, patrząc na drzewa i stojące pod nimi skrzynki, wypełnione po brzegi jabłkami, gruszkami i śliwkami. Cała gama kształtów, tęcza barw i woń, której nie zapomnę. Właśnie po zapachu nauczyłam się rozpoznawać zwłaszcza jabłka i łączyć je z odpowiednimi nazwami. A brzmiały jak zaklęcia: McIntosz, kosztela, koksa, jonatan, landsberska, malinowa, czy spartan. Gdybym się wysiliła mogłabym z otchłani pamięci wydobyć jeszcze inne. Malinowa miała atłasową wiśniową, lśniącą skórkę, a odmiany renety, charakterystyczną miejscami szorstką, przypominającą lądy na globusie. Tak samo śliwki, były dla wyobraźni małej dziewczynki jak klejnoty: renkloda ulena, czy zielona, jerozolimka, słodkie niczym miód odmiany węgierek. We wczesnym dzieciństwie nie śniło mi się o kupowaniu owoców. Dopiero w podstawówce zaczęłam jeździć w tym celu na bazar. A z biegiem lat, po najmniejszej linii oporu, przeniosłam się do sklepów, ewentualnie na uliczne stragany spotkane po drodze. Zaś tam, niepojęta jednorodność towaru i dyletanckie podejście do klienta. Na targowisku zdarza się jeszcze znaleźć antonówkę do szarlotki, lub deserową malinową. Zdarza się także kartka z nazwą dla niewtajemniczonych. Ale to rzadkie przypadki. W tajniki nowych odmian jabłek nikt się nie zagłębia. Wyglądają podobnie, podobnie też pachną. Sprzedawca mówi tylko: „Jabłko kwaśne”, albo „jabłko słodko – winne”. Gorzej, jak mi wkręca coś zielonego jako prawdziwą kosztelę i wrzeszczy, że nie mam racji. Ba, chciałabym – byłoby mi łatwiej.  

Felieton napisałam 2 lata temu dla legionowskiego tygodnika "TO i OWO". Ale nadal niewiele się zmieniło...